Wstałam

Przechodzę czuciem mijam dzień uśmiechnął ukosem spojrzenia.

Nie pewność szumi lampką trunku małością przechyloną.

Brakiem wiatru cnotliwego życiodajnym zbytkiem tryskającym zewem .Wędrówką pianisty  cofającym  czas zastanowieniem brzegu stacji .Wartością człowieka co zrobić w twarz?Zuchwałość potęgi Kipi wobec was nie tak miało być.Pokorą unieś myśl wymiarowością wiarygodną otwierając ruchem dźwięku idąc spać.Rozumiecie sens jednostki Mej spojrzeniem wartości fudamętu. Dziecię stojące patrzące pytające Boga o sens.Przebudzeniem nie łatwości łzami tkliwości pragnące żyć normalnością prosząc daj Znak.Autorka Agnieszka Kolińska